Stefan Haupt
1961 γεννήθηκε στην Ζυρίχη
1978-79 απολυτήριο λυκείου, μαθήματα πιάνου, οξύαυλου και τραγουδιού, διευθυντής χορωδίας
1985-88 Δραματική Σχολή της Ζυρίχης (πτυχίο θεατρικού παιδαγωγού)
από το 1989 ελεύθερος επαγγελματίας σαν σκηνοθέτης και σεναριογράφος, είναι παντρεμένος και έχει τρία παιδιά, ζει στην Ζυρίχη
Σκέψεις για την ταινία
60 χρόνια πέρασαν από εκείνη την μέρα του Ιουνίου.
Ένα παιδί στερήθηκε τους γονείς του.
Όλο το αδιανόητο του πολέμου.
Πώς να ζήσουμε με ένα τέτοιο παρελθόν;
Να το αποδεχθούμε; Να αντισταθούμε; Να εγείρουμε αγωγή;
Πέρασαν πάνω από 60 χρόνια από τα γεγονότα, τα οποία περιγράφονται σε αυτήν την ταινία, όμως τι έχει απομείνει από τα βιώματα αυτά στους ανθρώπους που τα επέζησαν, μέχρι σήμερα;
Τι γνωρίζουμε εμείς για τις συνέπειες μιας τέτοιας σφαγής; Ποιος είναι ο «χρόνος υποδιπλασιασμού» αυτού του πόνου; Πόσο καιρό διαρκούν οι μετασεισμικές δονήσεις τέτοιων περιστατικών, αδιάφορα του πού διαπράττονται. Πώς να ζήσει κανείς με τέτοια τραύματα, με την απώλεια της ακεραιότητας, της αθωότητας;
Στην βιογραφία του Αργύρη Σφουντούρη εμένα με συγκινεί ιδιαίτερα, πόσο βαθιά φτάνουν οι ρίζες της. Πόσο ξαφνικά ανοίγεται μέσα σε μια μικρή καθημερινή ζωή μια άβυσσος. Και με πόση ταχύτητα τεντώνονται τα νήματα από ένα μικρό ελληνικό χωριό στην Ελβετία προς όλη την Ευρώπη, μέχρι το τέλος του κόσμου. Σε ποιο βαθμό είναι η ιστορία μιας ζωής συνδεδεμένη και μπερδεμένη: το άτομο και η κοινωνία, η πατρίδα και η εξορία, ο πόλεμος και η ειρήνη, ο θρήνος και το χρέος, η καταγωγή, το παρόν και το μέλλον.
Εάν τώρα έχασαν την ζωή τους σε μια απόπειρα αυτοκτονίας δωδεκάδες, σε έναν βομβαρδισμό χιλιάδες, ή στον β΄ παγκόσμιο πόλεμο συνολικά 64 εκατομμύρια άνθρωποι: ο αριθμός των θυμάτων γίνεται ασύλληπτος και δημιούργημα της φαντασίας, και τα πεπρωμένα των ανθρώπων γίνονται εικονικά. Δεν μας αγγίζουν. Η σημερινή πλημμύρα των μέσων μαζικής ενημέρωσης μάς αποπροσανατολίζει και μας αφήνει άναυδους.
Είναι δύσκολο και ασυνήθιστο, να αφοσιωθούμε στα θύματα. Σαν να βρίσκεται εμφυτευμένη βαθιά στο είναι μας μια παράξενη αρχέγονη γνώση, πως τάχα είναι καλύτερο, να τα αποφεύγουμε. Το να είσαι θύμα έχει τις ρίζες του φοβερά βαθιά. Δεν είναι μονάχα ο πόνος για την απώλεια, την στέρηση της ακεραιότητας και της βασικής ασφάλειας. Ως θύμα βρισκόσουν στην λάθος μεριά. Λάθος χρόνος και λάθος τόπος. Ένα συναίσθημα του να είσαι γελοίος, ένα συναίσθημα της αιδούς, γιατί δεν το έχεις ξεπεράσει το να νιώθεις θύμα
Συνήθως ασχολούμαστε με τους δράστες. Πώς συνέβη, να είναι ικανοί να πράξουν κάτι τέτοιο; Ποιες ήταν οι προϋποθέσεις, τα δεδομένα; Κρυφά αναρωτιόμαστε, εάν κι εμείς οι ίδιοι θα ήμασταν ικανοί να πράξουμε παρόμοια. ? Ζητούμε εξηγήσεις και βρίσκουμε αναλογίες.
Και φαίνεται να υπάρχει επίσης κάτι σαν μια απόφραξη στον συναισθηματικό τομέα, η οποία καθιστά αδύνατο, να αντιμετωπίσει κανείς το δικό του παρελθόν κρίνοντάς το. Το παρελθόν μας συνδέει με μια κοινότητα. Και δεν κάνει να διακινδυνεύσουμε το γεγονός ότι ανήκουμε εκεί. Η προθυμία για αυτοκριτική θα σήμαινε, πως θα σε έδιωχναν με τις κλωτσιές από αυτήν την κοινότητα, θα σε απέκλειαν. Θα έμενες μόνος. Απροστάτευτος.
Από όλα τα αμέτρητα πεπρωμένα επιλέγει η ταινία ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΡΓΥΡΗ ένα πεπρωμένο, παραδειγματικά και επιμένει σε αυτό. Γιατί μόλις ένα πεπρωμένο πάρει ένα όνομα, ένα πρόσωπο και μια ιστορία, μόνο τότε γίνεται συγκεκριμένο.
Η ταινία είναι μια υπόκλιση στους ανθρώπους, που είχαν παρόμοια βιώματα στην πολύ μικρή παιδική τους ηλικία, και παρ΄ όλα αυτά θέλουν να επιζήσουν, θέλουν ωστόσο να ζήσουν, και δεν κλείνονται στον εαυτό τους ούτε υποχωρούν. Σε αυτήν την αναζήτηση, σε αυτήν την λαχτάρα βασίζεται η ταινία.
Κινηματογραφία
2006 Ένα τραγούδι για τον Αργύρη, ντοκιμαντέρ, 105 λεπτά, σενάριο, σκηνοθεσία και παραγωγή
έχει προταθεί για Eλβετικό Bραβείο Κινηματογράφου (καλύτερο ντοκιμαντέρ)
Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης - Εικόνες του 21ου αιώνα
2006 Fritz & Love, σενάριο για μια κινηματογραφική ταινία σε επεξεργασία, σκηνοθεσία και συμπαραγωγή προγραμματίζεται για το 2007
2004 Downtown Switzerland, ντοκιμαντέρ, 94 λεπτά, ιδέα, β΄ συγγραφέας, β΄σκηνοθέτης και συμπαραγωγή, με τους Christian Davi, Kaspar Kasics, Fredi M. Murer, Molodist Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Κιέβου, 2005
2003 Moritz, τηλεοπτική ταινία, 87 λεπτά, β΄ συγγραφέας, σκηνοθεσία, συμπαραγωγή, Μπάντεν-Μπάντεν, Mαϊάμι, κλπ.
2002 Elisabeth Kübler-Ross — Κατάματα με τον θάνατο , ντοκιμαντέρ, 98 λεπτά, σενάριο, σκηνοθεσία και παραγωγή, προτείνεται για το Ελβετικό Βραβείο Κινηματογράφου 2004 ως «καλύτερο ντοκιμαντέρ»
Ποιοτικό βραβείο της Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας Πολιτισμού της Ελβετίας (EDI)
Molodist Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Κιέβου, 2003
Φεστιβάλ ντοκιμαντέρ του Μονάχου, Doc Aviv
MAX φεστιβάλ κινηματογράφου του Χονγκ-Κονγκ, 2004 κ.α.
2002Ουτοπία Μπλουζ (Utopia Blues)
, Sκινηματογραφική ταινία, σε ελβετική διάλεκτο, 97 λεπτά, σενάριο, σκηνοθεσία, συμπαραγωγή
ελβετικό βραβείο κινηματογράφου 2002 (καλύτερη κινηματογραφική ταινία, καλύτερος ηθοποιός)
Βραβείο κινηματογράφου Ζυρίχης, βραβείο σπουδών της Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας Πολιτισμού της Ελβετίας (EDI)
Max Βραβείο Oph?ls 2002 (καλύτερο σενάριο)
Μεγάλο βραβείο Molodist Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Κιέβου, 2002
Πούσαν, Σαν Φραντσίσκο, Σβερίν κλπ.
2000 Increschantüm (Νόστος), ντοκιμαντέρ, 68 λεπτά, ραιτορωμανικά, σενάριο, σκηνοθεσία, παραγωγή
1998 I'm just a simple person, ντοκιμαντέρ, 49 λεπτά, ραιτορωμανικά, σενάριο, σκηνοθεσία, παραγωγή
Βραβείο σπουδών της Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας Πολιτισμού της Ελβετίας (EDΙ)